Μεγάλοι Έλληνες

Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θαυμασμό το τελικό των Μεγάλων Ελλήνων στην τηλεόραση του Σκαϊ στις 18 Μαΐου 2009. Το μορφωτικό και διανοητικό επίπεδο των συμμετεχόντων υψηλότατο και εντυπωσιακό. Παρόλο που επρόκειτο για μία άσκηση επί χαρτού ο ενθουσιασμός και το πάθος από τους παραβρισκόμενους να στηρίξουν με εμμονή την επιλογή τους ήταν διάχυτος και βαθύτατα ειλικρινής. Και διερωτώμαι σε αυτό το σημείο πού είναι αυτό το πάθος στην αντιμετώπιση της μίζερης πραγματικότητα μας; Σκεφτόμουν παρακολουθώντας την εκπομπή ότι αξίζουμε μία καλύτερη μοίρα από την γκρίζα, άοσμη, μπανάλ εποχή μας. Σκεφτόμουν ότι οι δέκα μεγάλοι έλληνες του τελικού, όπως πολλοί άλλοι στην λίστα των υπολοίπων ενενήντα, αποδεικνύουν και αναδεικνύουν ταυτόχρονα τις δυνατότητες μας ως λαός (ατομικά και συλλογικά), να συσπειρωθούμε και να κάνουμε την υπέρβαση. 

Το ερώτημα που τίθεται είναι πως η πνευματικότητα που εξέπεμπαν τόσο οι «αληθινοί» πρωταγωνιστές όσο και οι παρουσιαστές της εκπομπής μπορεί τελικά να ενθαρρύνει και να κινητοποιήσει τη θετική μας πλευρά – την δημιουργικότητα, την εργατικότητα, την ουσία – ώστε να επέλθει η απαραίτητη ανατροπή και να αφήσουμε την μιζέρια στο λυκόφως της ιστορίας; Αυτή η παθιασμένη και φορτισμένη ανταλλαγή απόψεών και γνώσεων μεταξύ αξιοσέβαστων ελλήνων μπορεί να εκφραστεί και να αναδειχθεί τελικώς και εκτός τηλεόρασης; Ή απλώς την Δευτέρα ζήσαμε ένα παραμύθι που δεν έχει καμία σχέση με την μετριότητα των ελλήνων σήμερα; Την Δευτέρα το βράδυ άρχισα να πιστεύω ξανά στο ελληνικό «φως», αλλά όταν τελείωσε η εκπομπή επανήλθε δριμύτατα το σκοτάδι. Μήπως αυτό που ένιωσα κατά τη διάρκεια της εκπομπής δεν ήταν τίποτα άλλο τελικά παρά μια μοναχική και μοναδική στιγμή αναλαμπής και υπέρβασης; Ελπίζω πως όχι διότι ένας λαός θαμπωμένος μόνο με το παρελθόν του είναι ένας λαός χωρίς μέλλον. Θα ήθελα να πιστεύω ότι οι μεγάλοι έλληνες κρύβονται μέσα μας και περιμένουν να τους ανακαλύψουμε.

Comments

Unknown said…
Parakolouthisa kai ego autes tis ekpompes kai den kribo pos eniosa deos. Oxi sto giati eimai Ellinas alla gia tin simasia ton rizospaspiton ideon pou autoi oi megaloi Ellines ekprosopousan. Pistevo pos auto pou xriazomaste den einai i sispirosi, auti den ipirxe kai den tha iparxi pote, alla mia politismiki epanastasi. Gia na ginei autoi xriazetai prota apo ola pneyma, idees, ousia kai foreis. Poios omos tha paraksei tis idees oi opoies tha odigisoun se allages ston tropo skepsis mas, tha feroun tin politismiki epanastasi kai epeita tin pragmatiki anaptiksi? Distixos to elliniko panepistimio kata tin apopsi mou panta einai auti tin stigmi poli pio sintiritiko apo oti einai i ekklisia. Pos an den empnevsoume neous anthropous me megales idees kai den tous dosoume tin dinatotita na kanoun tin empneysi tous dimiourgia tha pame mprosta? Kata tin apopsi mou an den iparxoun terasties domikes kai politismikes allages se olous tou tomeis tis drastiriotitas mas tha kataliksoume na eimaste kai kiriolektika o ftoxos siggenis tis pagkosmias koinonias. Ligos xronos mas apomenei.
June 25, 2009 at 10:05:00 PM GMT+2
Post a Comment

Popular posts from this blog

Why?

It goes without saying that these are not the best of times for my country. I constantly find myself with dewy eyes trying to ensure that tears do not flow especially in front of others. After all, it is so unbecoming of a soon to be forty four year old university professor, I say too myself. Rage, anger is what I feel, for what is happening to Greece . And it occurs to me that this occurring too often lately. The wildfires of September 2007 and the accompanying loss of human life were debilitating, having me and most not directly involved in the heat of things (no pun intended) stuck in front of their television screens shocked, concerned, distressed. The riots of December 2008 that saw Athens burning was a wake up call that something was horribly amiss. A small segment of society that saw itself as disenfranchised wanted blood, police blood in this case, and for a few days saw their numbers swell with 14-year olds and other misguided youth that saw the limits of the clientelist syst
Read more

Go Istanbul!

I remember the excitement I felt when Athens was awarded the 2004 Olympic Games on 5 September 1997...I felt happy, inspired and hopeful about the adventure my country was getting into...its chance to shine, and actually work on much need urban development projects such as roads, ring highways, a subway, etc. as well as build state of the art sport facilities..the Games came albeit the wastefu l public spending of our ever enlightened public officials and I had the opportunity to enjoy athletics, volleyball, basketball, and water polo in different venues and become proud of my city with its volunteers, transport system, smoke free venues....The colorful and joyous atmosphere in the Olympic stadium where we were all citizens of the world in spite of our different national affiliations is a once in a lifetime experience I am glad to have lived. it was a magical three weeks in a magical summer...'Yes, we can when we set our minds to it' was the prevailing sentiment...then the har
Read more

Time for Closure in Cyprus: Keeping the Faith

Image
With the start of the new round of talks in Crans Montana on 28 June regarding the future of Cyprus, all the bets are on as to whether these will lead to a deal or be another part in a long process of reconciliation but not enough to cross the finish line. Although the momentum that was evident at the beginning of the year has significantly stalled, the United Nations through its good offices has managed to get the leaders of the Greek and Turkish Cypriot communities, the representatives of the three guarantor powers – Greece, Turkey, and the United Kingdom, and the representative of the interested party – the European Union, to return to the negotiating table. The stakes are a historic deal in the making and the implications of a non-deal should the talks fail to yield positive results with the chances evenly divided for either outcome to prevail.   The optimistic scenario stems from the fact that the leaders of the two communities – Nicos Anastasiades and Mustafa Akinci
Read more